سازندهي هاي فرم و فضا

ساختمان‎هاي کمي داراي فضاي بيروني مي‎باشند. آنها معمولاً از تعدادي فضا تشکيل شده‎اند که به وسيلة عملکرد، مجاورت يا مسير حرکتي بهم مربوط مي‎شوند. حال در مورد شيوه‎هاي اصلي ارتباط فضاهاي يک بنا با يکديگر و سازماندهي آنها در انواع مربوط فرم‎ها و فضاها بحث مي‎شود. ارتباطات فضايي را مي‎توان به چهار دسته تقسيم کرد: الف) فضايي در درون يک فضا ب) فضاهاي متداخل ج) فضاهاي مجاور د)فضاهايي که با يک فضاي مشترک بهم مرتبط مي‎شوند. الف) فضايي در درون يک فضا يک فضاي بزرگ مي‎تواند فضاي کوچکي را در درون حجمش محاط کند و جاي دهد. تداوم بصري و فضايي بين دو فضا براحتي قابل تأمين است ولي فضاي کوچکتر و دروني براي برقراري ارتباطش با فضاي خارج به فضاي بزرگتر و دربرگيرنده وابسته است. در اين نوع ارتباط فضايي،‌فضاي بزرگتر و در برگيرنده به صورت محدوده‎اي سه بعدي براي فضاي دروني‎اش عمل مي‎کند. براي اينکه اين نظر درک شود لازم است تفاوت آشکاري بين اندازه دو فضا وجود داشته باشد. اگر اندازه فضاي دروني رو به افزايش گذارد، فضاي بزرگتر به تدريج تأثيرش را به عنوان فرم در برگيرنده از دست خواهد داد. اگر فضاي دروني به رشد خود ادامه دهد فضاي باقيمانده در اطرافش به حدي کوچک مي‎شود که ديگر قادر نيست به عنوان فضاي دربرگيرنده عمل نمايد و تنها به شکل يک پوسته يا لاية نازک به دور فضاي دروني درمي‎آيد و نظرية اول از بين مي‎رود. فضاي دروني براي اينکه بيشتر جلب توجه نمايد مي‎تواند با فضاي در برگيرنده در فرم يکسان ولي در جهت متفاوت باشد اين امر شبکه‎اي ثانوي و يک رشته فضاي باقيمانده و پويا را در درون فضاي بزرگتر بوجود مي‎آورد. همچنين فضاي دروني از نظر فرم ممکن است با فضاي دربرگيرنده متفاوت باشد و سمايش به عنوان شئ‎اي مستقل تقويت شود. اين تضاد در فرم مي‎تواند بازتاب اختلاف عملکرد د وفضا يا نمايانگر اهميت سمبليکي فضاي دروني باشد. ب) فضاهاي متداخل: رابطه‎ي فضاهاي متداخل بدين ترتيب است که دو فضا محدود‎ه‎هايشان با هم تداخل مي‎کنند و ناحيه‎اي را تشکيل مي‎دهند که فضاي مشترک هر دو است. وقتي احجام دو فضا با اين شيوه با هم تداخل مي‎نمايند، هر يک هويت و تعريف خود را به عنوان يک فضا حفظ مي‎کنند ولي ترکيب حاصل از تداخل دو فضا چند نوع تفسير خواهد شد. نوع اول، قسمت تداخل‎ کننده دو حجم مي‎تواند در هر دو فضا به طور يکسان مشترک باشد. نوع دوم، قسمت تداخل کننده‎ مي‎تواند با يکي از قشاها ترکيب شود و به صورت جزء لاينفک حجم آن درآيد. نوع سوم، قسمت تداخل کننده مي‎تواند به صورت فضايي مستقل که دو فضاي اصلي را بهم مرتبط مي‎سازد ظاهر شود.